ნანა ჯანაშია / By Nana Janashia

კაფე ჩერჩილი

ზოგჯერ ვიკარგები.

თან ისე,

რომ აღარც კი ვცდილობ ვიპოვო საკუთარი თავი...

მერე ჩამესმის ხმა და ანკესებს ვისვრი,

რათა დავიჭირო;

ხაფანგებს ვიწყობ, რათა გავება და დავიბრუნო ის.

და აი ასე, ნაძალადევად, სიჩუმიდან ამოვდივარ ხმაურში...

მუსიკის ფონზე ვიშუშებ ნაანკესარ თითებს და და ნახაფანგარ ტერფებს... სადმე ლონდონში, კაფე ჩერჩილში.